domingo, 11 de octubre de 2009

Tuttifrutti

Lo primero que vemos al acceder a esta página es una tribu de frutas endemoniadas que revolotean de manera intermitente por la pantalla. Por alguna extraña razón su expresión facial (si es que se puede hablar en tales términos de una fruta) resulta inquietante. Especialmente en el caso de la manzana cuya enigmática sonrisa nos remite a la maldad en estado puro. La parte derecha de la pantalla está completamente en blanco (¿?). Idéntico e inexplicable despilfarro de espacio continúa cuando accedemos al contenido de la web. Cabe destacar que contiene las típicas secciones que estamos acostumbrados a encontrarnos en las páginas dedicadas a grupos de música. En este sentido resulta bastante completa. Se echa de menos un desarrollo de la idea un poco más humorístico pues el concepto de un grupo musical infantil imaginario se prestaba para ello.
El alegre diseño frutal se mantiene en cada una de las secciones. Pudiera parecer un poco hortera, pero en este caso no es un defecto sino una exigencia, ¿o acaso hay algo más vergonzoso que un grupo de música infantil? Tal vez un velociraptor vestido de folclórica... pero de eso ya hemos hablado antes. A pesar del estallido multicolor los textos se leen con claridad y además el gesto de las frutas es más relajado y naif que en la presentación.
Teniendo en cuenta el más que probable contubernio de estas frutas con el carnicero de Wisconsin y algún que otro fallo grave hemos decidido puntuar a esta web de la siguiente manera:
2,5 sangrientas patas de conejo

viernes, 9 de octubre de 2009

Oitenteiros

El primer y gravísimo error es el nombre que despista al usuario. La mención a los años ochenta ofrece expectativas de encontrarse un contenido acorde a tal época, en cambio, todas las referencias a la cultura de masas apuntan a la década posterior que fue en la que realmente estos chicos desarrollaron su infancia.
El vídeo que nos da la bienvenida es cutre y carente de gracia, tal vez ellos se divirtieran mucho haciéndolo, pero a nosotros nos resultaría más entretenido interpretar los evangelios apócrifos en su versión en armenio o participar en una orgía de erizos epilépticos que tener que volver a pasar por la tortura de su visionado.
Las secciones están muy bien orientadas a los nostálgicos de la época pues recogen una completa colección de su universo infantil/juvenil. Sin embargo, entremezcla series identificativas de aquellos tiempos con otras comunes a múltiples generaciones como Marco, por ejemplo. Tal vez, deberían haberse centrado en contenidos más exclusivos de su generación.
Además hay descontextualizaciones un poco extrañas, la que nos ha dejado patidifusos y al borde de un colapso neuronal -sólo comparable al que tuvo José María Aznar "el Joche" en su visita a Texas- es la presencia del "temazo" de Concha Velasco La chica Yeyé entre los éxitos musicales de aquellos tiempos. Eso se aproxima tanto a la realidad como que el velociraptor era el animal de compañía típico (yo tuve tres, dos hembras y un macho al que le gustaba disfrazarse de folclórica).
El acceso a las distintas secciones es muy sencillo y además se ofrecen los correspondientes enlaces a vídeos. El diseño a modo de colorido collage infantil es apropiado a la temática aunque entorpece un poco su visionado dejando cierta sensación de confusión.

Nota: 2,5 patas de conejo y una rótula.

Ao límite

2/5,5 Patas de Coello

De primeiras cando un chega a este espazo atópase cunha fascinazión de notas e cores que máis ben parecen parte dun 24 h., notamos unha sobrecarga visual importante, porque ademáis toda ela atópase nun plano estático, fáise enorme o deseño da páxina, e aínda que todos os elementos presentes gocen dunha visualidade importante un non sabe moi ben para onde tirar cando se atopa con algo así, ademáis parte dos apartados que se presentan en primeira instancia son só un reclamo visual e non atopan ningunha utilidade precisa.


Temáticamente está centrado nun comezo pero logo nun intento por abarcar todo tipo de aspiracións sobre un ser tan sumamente polisémico como o universitario aparecen apartados ben estruturados e outros que son un auténtico caos semántico, con excesiva información para determinados apartados, así mesmo a estética e bastante clásica e rudimentaria, pero iso xa son procedementos técnicos que non debemos entrar a valorar de xeito tan exhaustivo. O tema está tratado con bastante humildade e de forma pouco coidada, se vamos tomar algo tan cercano a nós, fagámolo pero non de xeito tan simple, senon con cuestións tales como as que se presentan pero cun tratamento canto menos de cáliz humorístico, engarzado con algo de ironía ou algún recurso a parte. Hai unha gran variedade de cuestións tratadas pero falta estruturalas dun xeito eficaz, quizais a propia estrutura é o feito que non queda moi claro dende o comezo.

Útil, pero sen pasarse, gracioso pero sen fartarse a rir, e modesto pero sen chegar a ser cutre.


Zapa

Comecemos.
Creemos que a animación do inicio é moi simplona, pero vese amparada pola música que soa de fondo. A páxina preséntase bastante clara, pero o contido non e do noso gusto. Xa se sabe, "para gustos colores e para flores maricones"
Este home non debería existir, e se existe, meu pobre, que se dedique a outra cousa, esto non é o seu.
Como poeta, que dicir, xuzguen vostedes mesmos:

XXXVII

Se masturbó con violencia
como queriendo cometer
un suicidio por amor.
Una vez más, ensuciando la cama
con sus sueños
otra mancha en el colchón.
Nada,
salvo la mancha,
quedaba entero de él.
Ni siquiera ese corazón
que en otros tiempos
supo amar muchas cosas,
la música, el campo
el mar, las rosas.
Ahora ni siquiera eso
significa algo para él,
un pobre desgraciado
que ha descubierto
lo que significa desear
y no ser deseado.

Nota: 1.5 patas de coello

Minimalab

4/5 Patas de Coello

Dentro da percepción primeira que se pode ter deste deseño, cabe destacar a seriedade e simpleza da estrutura, tanto na súa forma coma no seu contido. Se nos atemos ó tema que trata, sabemos que o minimalista quédase nunha expresión do ámbito xeral, espido de calquera elemento sobrante. Visto isto parécenos que tema e contido van da man, mais quizais esa carencia ou axuste excesivo de elementos poden provocar indiferenza ou deixadez para quen se atreva a lelo. De todas formas a orde dos elementos e o contido propio que cada un dos apartados ten deixan ver unha unidade propia de toda a web en xeral.

A orientación teoricamente empresarial que aparece nalgún dos apartados encadra coa estética propia do sitio, que fuxe dunha imaxe excesivamente recargada ou con elementos que poidan ter un caracter secundario ou prescindible. Supoñemos que tratándose dun ente organizativo con fins económicos non estaría mal incurrir no feito da presenza de algúns proxectos feitos aínda que foran concibidos dende unha óptica ficticia. En canto á capacidade comunicativa, textualmente está ben dotada mais no visual carece dalgunha presentación básica ó comezo da web, ou algo que sirva de gancho específico para a posterior lectura do espazo. Parece falto de traballo constante, e contempla unha atmosfera bastante atemporal, xa que non da sensación de continuidade con ningún elemento básico de medición do tempo coma un calendario, algunha data destacada para a propia empresa á que identifica, así mesmo non recibe demasiado interese os temas presentados se estes non teñen unhas ligazóns propias que amplíen a capacidade do tema tratado. Está ben a síntese, pero usada como feito primeiro, se despois non somos quen de encadear estes apartados ó resto das informacións quedan bastante soltas.


Artesalia

A pesar de que o traballo parécenos bo, pensamos que o inicio é de pouca calidade, no referente ás imaxes.
Pero como non todo é fachada, cabe dicir que os contidos son, cando menos, moi traballados.
Os nomes das películas son orixinais, aínda que os argukmentos a veces decepcionan un pouco.
Os libros seguen a mesma liña, tamén son orixinais e graciosos.
Pero sen dúbida o que máis chama a nosa atención son esas letras de cancións cheas de sentimento e pasión con títulos como Case Virxe, de Mangona. Aquí vese a historia dun rapaza pura, sen vergoña, que, deixando atras o medo a quedar como a rara, quere quedar inmaculada ata que se case co seu príncipe azul. Marabilloso. O soño de calquera rapaz moderno fumaporros e borracho.

Nota: 3.5 patas de coello

Guioniza

El índice tiene cierto encanto rudimentario pero es definitivamente horrible, no entra por los ojos, tiene la palabra "amateur" escrita en la frente. En la sección de noticias hay algún fallo ortográfico que denota dejadez, o lo que es peor, desconocimiento, algo imperdonable en una web especializada en la materia cinematográfica (Danny "Bolye" en lugar de "Boyle"). Así mismo, no hay un criterio fijo a la hora de escribir los títulos de las películas, a veces entre comillas, en otras ocasiones sin ningún tipo de marca o recurso estético que ayude a distinguirlas del resto del texto.
Nos ha gustado la sección de preguntas frecuentes por su utilidad aunque es demasiado breve, exacta crítica aplicamos a los links de interés.
Lo mejor es la sección de proyectos (personales) de los autores de la página que nos ofrece algunas sinopsis sobre películas ideadas por ellos.
En definitiva, su pobre factura técnica deja a Guioniza a las puertas de una nota más digna pese a algunos aspectos meritoriamente originales en el concepto, no tanto en la ejecución.

Nota: 2 patas de conejo (el máximo es 5´5).

Quetequero

Claramente orixinal!! Apesar de que as cores cargan un pouco demasiado o ambiente, dándolle unha apariencia de burdel...O inicio co bico é maxistral. Quedaría mellor se no blog se cambiase un pouco o estilo.
Os contidos son graciosos e curiosos e nótase que é un traballo ao que se lle adicou moito esforzo.
Nota:Tres patas de coello

jueves, 8 de octubre de 2009

Nota aclaratoria

Queríamos darvos a benvida ao noso novo blog dunha maneira especial, ocurrente e impactante, e qué máis impactante que esta canción de Muchachada Nui.
Saúdos!

Poesía difusa

"Me llaman conejo,
me levanto por las mañanas y sé perfectamente lo que hay en el espejo.
Me llaman conejo,
y voy dando tumbos por mi barrio y mis grandes orejas se ven de lejos.
Me llaman conejo,
e intento hacer las cosas bien pero, qué demonios, siempre termino besando el suelo.
Me llaman conejo,
y si crees que es fácil mi vida, prueba un momento a ponerte en mi pellejo.

Me llaman conejo,
y tengo un sueño, lo persigo, joder, pero está cada vez más lejos.
Me llaman conejo,
llego tarde, quiero correr, pero oh, dios mío, me siento viejo.
Me llaman conejo,
no tengo un plan para esto, puse mis huevos en un cesto, aposté una parte y me robaron el resto.
Me llaman conejo,
y lo toqué con los dedos, quiero intentarlo de nuevo, a pesar de que muchos ya me dieron por muerto.

Me llaman conejo,
pero no tengo suerte, chico, echa un vistazo alrededor y todo parece un mal sueño.
Me llaman conejo,
sigo mi camino con paso firme pero parece que voy para atrás como un cangrejo.
Me llaman conejo,
me repartieron mal las cartas en esta partida pero ¿sabes? No me quejo.
Me llaman conejo,
me tienes delante, ¿crees que miento? En tus ojos me reflejo."